Ik ben Jill. Mama van Harte. Wanneer ik verhalen van andere moeders aanhoor, lijkt het soms of ik moet kiezen. Je hoort bij team ‘roze wolk’ of bij team ‘donderwolk’; de zogenaamde postpartum depressie waarin alles slecht is. De realiteit is, dat tussen deze extremen een bijzonder groot spectrum aan ‘middengroepers’ zit dat onder de radar glipt. Bovendien zijn ook de extremen vaak minder zwartwit dan je zou verwachten. Dat weet ik als de beste. Ik tuimelde van de roze wolk in een onweersbui. Door het naar buiten komen met mijn verhaal, ging ik alle soorten moeders aanhoren. Momenteel stel ik met enige trots vast dat de weeromstandigheden thuis niet perfect of slecht zijn, maar wisselvallig. Het is niet altijd even zonnig, maar dat hoeft ook niet. Ik vertel jullie graag over mijn eerste jaar als moeder.
"Mijn man zei dat hij opnieuw felle vlinders in zijn buik had wanneer hij me met onze dochter zag."
Kraamtijd
Toen ons dochtertje geboren werd, liep alles als een trein. Het was een natuurlijke bevalling volgens ons eigen, weloverwogen geboorteplan. Ik verloor snel mijn dikke buik en ervaarde een bijzonder sterke hechting met Harte. De borstvoeding, het zorgdragen, en vooral de liefdevolle relatie binnen ons kersverse gezinnetje waren magisch. Mijn man zei dat hij opnieuw felle vlinders in zijn buik had wanneer hij me met onze dochter zag. Nu kan ik met zekerheid zeggen dat dit de roze wolk was waar zo vaak over geschreven wordt.
Identiteitscrisis
"Niet alleen het geboortekanaal had zich geopend, ook ik werd bijzonder ontvankelijk voor emoties."
Zelf had ik me héél erg voorbereid en was ik vastberaden alles perfect te doen. Toch kwam het moederschap veel harder bij me binnen dan ik had verwacht. Het geboorteproces had iets binnenin mij getriggerd. Niet alleen het geboortekanaal had zich geopend, ook ik werd bijzonder ontvankelijk voor alle soorten emoties. Ik ging voelen voor twee. Dit uitte zich in huilbuien en schuldgevoelens over waarom ik niet op dat roze wolkje kon blijven zweven. Nu besef ik dat dat niet de realiteit was.
De confrontatie met mijn nieuwe zelf was heftiger dan ik had verwacht. Ik vond het moederschap overweldigend mooi, maar het was een soort van zelfloze liefde geworden waarin ik meer gaf dan ik op dat moment te bieden had. Alle nodige zelfzorg bleef uit en ik werd een ware donderwolk. Uit alle labels die je op deze periode zou kunnen kleven, vind ik ‘identiteitscrisis’ de meest passende term.
"Nu weet ik dat ik mijn levenspad met aandacht heb leren bewandelen."
Balanceren
De openheid waarmee ik ons dochtertje aanvoelde had ervoor gezorgd dat ik ook intens aan introspectie ging doen. De waarden die ik voor het moederschap uitdroeg, voelden plots niet allemaal juist meer. Ik wilde dichter bij mijn ware ik staan, sterker in mijn kracht gaan leven. Dit alles vanuit het verlangen om een waardig rolmodel te kunnen zijn dat toont dat het oké is om soms te falen of verdrietig te zijn. Hiervoor moesten de prioriteitskaarten opnieuw geschud worden. Noodgedwongen ging ik mijn identiteit resetten.
Mijn oude zelf herken ik nauwelijks terug. Ook voor mijn omgeving is dat even aanpassen. Je zou kunnen denken dat ik mezelf ben kwijtgeraakt, toch weet ik dat ik net nu mijn levenspad met aandacht heb leren bewandelen. Het schuldgevoel is weg en ik voel dat ik enorm gegroeid ben. Ik strijd voor alles waar ik voor sta en laat banaliteiten los.
"Wolken verzamelen massa's regen voor ze die loslaten, net zoals mensen tranen in bedwang houden tot het teveel wordt."
Regen
Ik pikte ergens mee dat wolken eerst regen verzamelen om die vervolgens los te laten wanneer het volume te groot wordt. Dat feitje was voor mij vreemd genoeg een krachtige aha-erlebnis. Net zoals de hemel alle soorten wolken kent, zijn ook hier nog steeds hoogtes. Want ja, huilen mag wanneer het zwaar wordt.
Net als wolken probeer ik alles te omarmen zoals het komt en het los te laten wanneer het te zwaar wordt. Perfectie bestaat niet. Er is enkel het nu. Want wolken - roze, blauw of grijs - ze mogen én moeten er allemaal zijn.
tekst: Woordvlinder Jill Michielsen
foto’s: Sylvie Stijven Photography
(Nieuwsgierig naar meer van Jill? Volg ‘Woordvlinder’ op Facebook en Instagram)