“Een goed mens zijn, zit écht niet alleen in een hoofddoek.”
Selma Yaylagul uit Peer is Turkse én Belgische. Ze stichtte haar gezin met een Vlaamse man; iets dat niet door iedereen aanvaard werd. Voor haar omgeving is ze te westers geworden, terwijl westerlingen haar niet helemaal Belg vinden. Als migrantenkind kreeg Selma weinig kansen, maar als KernTalentenanalist en loopbaanbegeleider benut ze haar gevoelige aard als kwaliteit. Ze staat open voor dialoog en hecht veel waarde aan wederzijds respect. Blijkt dat de meest gezonde voedingsbodem voor integratie?
Was integreren moeilijk?
Mijn moeder was net in België toen ze mij kreeg. Er was nog geen gestructureerd integratieplan of verplichte Nederlandse les. We waren enkel bezig met overleven. Vader was mijnwerker en verkoos een bescheiden woning in het landelijke Wijchmaal boven de mijnregio. Omdat wij amper speelgoed hadden, was ik altijd bij de Belgische buurtkinderen. Dat verontruste mijn vader soms. “Gij gaat trouwen met een Turk, hé!”, zei hij streng. Voor mijn ouders werd ik een tolk in een tasje die ze overal mee naartoe namen. Al op jonge leeftijd handelde ik de contracten en facturen af. Ik was fier als ik mijn moeder meenam naar winkels, toch werd er regelmatig vreemd opgekeken. Iets dat mij, als niet gesluierde dochter, ook kwetste.
Kwam je in aanraking met racisme?
Als kind incasseerde ik enkele harde woorden. Traumatisch was mijn eerste spreekbeurt die over hobby’s moest gaan. Thuis waren geen middelen en geen ondersteuning, dus volledig zelfstandig bevroeg ik de buurman over paarden en ging ik naar de bib. Die inspanning werd de grond ingeboord. “Is dat hoe Turken hun spreekbeurt doen?!”, riep de leraar in het bijzijn van mijn medeleerlingen. Alsof Turk zijn iets was dat niet oké is. Ook mama legde de lat hoog. “Wij moeten ons extra goed gedragen. Ik wil geen klachten!”, dramde ze erin. Hierdoor ging ik me sterker ontwikkelen. Het leven was mijn leerschool en al snel kreeg ik complimentjes qua beleefdheid, taal en inzet.
Wat druist in tegen jouw waarden?
Ik stel vast dat sommige moslims bevooroordeeld of oordelend praten over Belgen. Vaak voelt dat bij mij hypocriet. Dan moet ik op mijn tanden bijten, want waar draait het dan om? Toch om meer dan geen alcohol en tattoos? Een goed mens zijn, zit écht niet alleen in een hoofddoek. Daarom wil ik breder kijken en sta ik open voor diversiteit.
Wat wil je meegeven aan wie worstelt met zijn identiteit?
Het niet anders willen zijn, kan schaamte brengen. De kaart van racisme wordt dan snel getrokken en vooringenomenheid vult de waarheid in. Voor mij is dit niet zo, want kritiek is meestal niet persoonsgericht bedoeld. Ik wil openstaan voor verschillen en tegelijk gelijkenissen durven zien. Onbekend maakt onbemind, dus laten we een wisselwerking onderhouden waarbij zowel Belgische als Turkse gemeenschappen niet gestigmatiseerd hoeven te worden.